Wie De Fontein van Els van Steijn heeft gelezen begrijpt wat ik bedoel als ik zeg: blijf in je eigen bak.

Onderwijsorganisaties bestaan uit mensen: in het onderwijs geldt deze regel dus net zo goed. Ik vertaal hem door als: blijf trouw aan je eigen abstractieniveau.

Abstractieniveaus

Abstractieniveaus kun je als volgt indelen:

• (Opleidings)managers op richtinggevend niveau,
• Teamleiders op coördinerend niveau,
• En tot slot docenten en ondersteunend personeel op uitvoerend niveau.

Als ik zeg ‘blijf trouw aan je eigen niveau’ dan bedoel ik daarmee dat je je -ook als je vindt dat ‘ze’ het niet goed doen in de laag onder je- bij je eigen verantwoordelijkheden houdt.

Hands-on

Afdalen naar de laag onder je kan heel prettig zijn op het eerste oog, omdat je dan lekker hands-on bezig kunt zijn met snel oplosbare praktische zaken, en ook nog wat dingen naar je hand kunt zetten.

Alleen, de vraag is: wanneer is het te veel, help je je ondergeschikte hier wel echt mee, en trouwens: ben je als manager niet te duur voor die operationele(re) werkzaamheden? De vraag stellen is hem misschien wel beantwoorden…

Waar is het begonnen?

In plaats van mopperen op de efficiëntie van je ondergeschikte, is het misschien beter om te kijken naar waar het begon. Een andere bril opzetten. Bijvoorbeeld de vraag stellen: welke vraag of opdracht heb ik gegeven aan mijn medewerker, en kan die daar wérkelijk mee uit de voeten?

Liever dan de boel over te nemen vanuit jouw perspectief, kun je ervoor kiezen om heel even in te tunen op het perspectief van die ander, zónder je eigen plek te verlaten. Je verbreedt je blikveld. Je ontdekt dat misschien ook jij een blinde vlek hebt, waardoor die ander ‘het niet goed doet’.

Wil je weten hoe je dit doet? Download dan het whitepaper dat ik hierover schreef.