Een tikje nerveus en onwennig keken we elkaar aan, de twee oudere dames en ik. We waren net uit de bus gestapt vlak onder de grens met Spanje. Een rugzak met het hoognodige op je rug, en op zoek naar de gele pijl die me 125 km lang zou vergezellen. ‘Buen Camino!’ zeiden we tegen elkaar, en daar ging ik.

Route bepalen

De volgende ochtend vertrok ik om 6u in het donker (maar mét telefoonlampje). De omgeving zag ik niet, maar rook ik wel: heerlijk, die ontwakende natuur. Ik genoot enorm!

Ook de stilte van de vroege ochtend deed me goed. Alle tijd om uitgebreid na te denken over waar ik naartoe wil; niet alleen naar het volgende dorpje maar zeker ook in mijn persoonlijke en professionele leven. Het is fijn om de tijd te hebben om je route en doel te bepalen en daar stap voor stap naartoe te bewegen.

Protest

Toch was het niet alleen maar feest. Want na een paar dagen begonnen mijn voeten te protesteren. De schoenen die ik zo goed had ingelopen bleken te krap, en het lopen over keien en heuvels werd steeds zwaarder.

Tegen het einde van de week besefte ik dat het nodig was om de bus te nemen, zodat ik mijn voeten kon sparen voor de laatste etappe. Afwijken van mijn plan voelde ongemakkelijk, maar gaf me ook de ruimte om de tocht écht af te maken.

Het leven vieren

Eenmaal aangekomen in Santiago had ik niet meteen dat enorme hoera-gevoel dat je zou verwachten na zo’n afstand, maar even later des te meer: samen met 9 andere wandelaars werd ik uitgenodigd voor een feestmaal in een chic restaurant!

Pelgrims die uit alle richtingen die ochtend waren aangekomen schoven samen aan tafel om het glas te heffen en verhalen te delen. Wat een prachtig cadeau en een heerlijke manier om mijn reis af te sluiten.