Ik nam 3 maanden ‘vrij’ en dit is hoe het was

Ik nam drie maanden vrij. Anders gezegd: mijn opdracht rondde ik af en er was nog niets nieuws aan de horizon, afgezien van een kort vrijwilligersproject.

Ik besloot om eens een grote schoonmaak te houden. Niet in mijn huis, maar in mijn binnenwereld.

Deep-dive

Ik koos voor een deep-dive aan de hand van systemisch werk, waarin ik mijn hele leven en familiegeschiedenis onder de loep nam. Ik hield standpunten en verhalen die ik mee had genomen vanuit het verleden opnieuw tegen het licht. Ik leerde dat elk verhaal meerdere kanten heeft. Ik kreeg de keerzijdes (positief en negatief) te zien.

Het hielp me om ruimte te creëren voor nieuwe perspectieven. Niet alleen op mezelf, maar ook op de relaties met mijn naasten. Ik leerde dingen te zien voor wat ze zijn, in plaats van ze te bekijken door een lens van oordelen, pijn en verdriet.

Andere lens

De sessies waren intens. Na afloop was ik telkens gesloopt. Maar ook: de dag na sessie 1 werd ik wakker met het gevoel dat ik een zware rugzak had afgelegd. En na een volgende sessie keek ik de dag erna in de spiegel en zag ik ineens een heel ander gezicht: ik bekeek mijzelf met andere ogen.

Zo gebeurde er na elke sessie iets dat nieuw voor me was. Zonder dat het als duwen en trekken voelde.

Geen pretje!

Het was echt niet alleen maar ‘Ooh en aah, wat een mooie inzichten!’. De weken tussen de sessies waren taai, ik kan niet anders zeggen. Ik ging door heel oude stukken verdriet heen. Ik was ontzettend moe. Ik had  energie voor de dagelijkse dingen, maar niet veel meer dan dat.

Ik was oprecht blij dat ik niet beschikbaar hoefde te zijn voor een opdrachtgever.

Een mooie afsluiter

Na het traject, dat ik in nog geen twee maanden deed (hoeft niet hoor, je mag er zo lang over doen als je wilt) ben ik een week op yoga- en wandelretraite gegaan. Corfu was de bestemming en wat heb ik het fijn gehad daar. Het voelde als een warm bad als finale van de deep-dive.

Aan de slag, toch…?

Toen ik terugkwam dacht ik, handenwrijvend, nu kan ik wel weer aan de slag! Maar dat gebeurde niet. Er gebeurde vrij weinig. Pas na een paar weken in een gesprek met mijn vriendin Helen viel het kwartje: al die inzichten hadden nog wat langer de tijd nodig om te landen.

Hoe simpel gedacht dat één weekje solo-vakantie genoeg zou zijn. Ik nam het mezelf niet kwalijk hoor, maar ik realiseerde me ook; natuurlijk heb ik meer tijd nodig!

Na die drie maanden kreeg ik dus nog wat langer de tijd. En ik nam hem. De tijd en ik, samen lummelden we nog een tijdje door.