Eén van mijn opdrachtgevers vroeg mij hen te helpen om het DNA van hun organisatie opnieuw op papier te zetten. Na het lezen van achtergronddocumentatie en een aantal gesprekken, startte ik aan een eerste concept.
Vrije benadering
Ik koos er bewust voor om alleen mijn aantekeningen ernaast te houden en de teksten los te laten. Die bevatten juist waar ze vandaan kwamen, niet waar ze naartoe wilden.
Ik koos er ook voor om bewust op een hoog abstractieniveau te starten. Niet te veel inhoudelijk, niet te ‘hoekig’ maar juist rond en organisch, is waar ik in deze fase wilde zijn met de tekst.
Concept-DNA
Enkele weken later spraken we elkaar om het concept te bespreken. Ze waren blij verrast met deze eerste versie. Er was veel herkenning van de organisatie en van wat ze wil uitstralen. Het klopte.
En naast deze lovende woorden (waar ik heel blij mee was!) waren er ook vragen: ‘Ik mis nog deze accenten, en dat andere praktische zie ik ook niet terug’, werd er gezegd. Ik snapte waarom, en ik kon ook uitleggen waarom het er (nog) niet in stond.
Kijkje in de keuken
Ooit zelf een chocolademousse gemaakt from scratch? Dan weet je dat er een subtiele maar belangrijke grens zit tussen heerlijk luchtige mousse, en het punt dat het te zwaar wordt en alle lucht eruit is.
Zo is het ook met het op papier krijgen van je organisatie-DNA: breng je je verhaal enorm visionair, dan zit er voor de lezer te veel lucht in en wordt het ongrijpbaar (zweverig misschien zelfs?).
Zit er te veel lucht in een mousse, dan hebben de overige ingrediënten elkaar nog niet echt gevonden; er mist nog wat binding.
Anderzijds; wil je in je stuk al veel vertellen over wat je doet, dan loop je het risico dat het lastig te behappen wordt (want véél info in een klein oppervlak), en dan haakt de lezer ook af. Vergelijk het maar met té veel suiker, of té veel cacao in de chocolademousse. Beide zouden je geen lekkere nasmaak geven.
De juiste verhouding
Je DNA op papier zetten vraagt om een goeie verhouding tussen visionair (lucht) en inhoud (o.a. suiker en cacao).
De feedback die ik kreeg was: we zien dat deze chocolademousse lekker wordt, maar weten andere mensen dan wel dat er suiker en cacao in de mousse zitten, als je het niet ziet?
Ik zei: we komen uiteindelijk uit op een punt dat de mousse zo luchtig én smaakvol is, dat niemand zich meer afvraagt hoe dat zo gekomen is. Dan klopt het.
En zo ging ik opnieuw mijn ‘keuken’ in om hun DNA op 1 A4 verder te verfijnen.