Het is alweer maanden geleden dat ik je een update gegeven heb. Hier schrijven doe ik met veel plezier, maar alléén als ik er plezier in heb. Anders gezegd; als ik de inspiratie niet voel ga ik er ook niet hard naar op zoek. En de afgelopen maanden had ik geen inspiratie.
Kopzorgen
Het grootste gedeelte van de herfst zat ik vol met mijn hoofd in een paar opdrachten waar ik mijn kop bij moest houden. De ene opdracht vroeg veel van mijn aanpassingsvermogen: ik was hard aan het werk om in een vormpje te passen waar ik niet in paste. Toen was het genoeg, en tijd voor mij om te gaan. Het was een klus waar ik per week niet eens zo veel tijd aan besteedde, maar des te meer energie was ik eraan kwijt.
Leerzaam, dat was het zeker. Maar ook goed om te stoppen als het voor jou klaar is. Ook al stap je dan misschien halverwege de rit uit. En dat is wat ik deed. Ik gaf mezelf de ruimte om eerder uit te stappen.
Imposter syndrome
En dan was er die andere opdracht die ook een deep dive werd. Een korte klus, heerlijk om te doen, maar wat ben ik mezelf ook tegen gekomen. Interessant om er ook met afstand naar te kijken hoe ik voor de tweede keer dit jaar keihard in werd gehaald door het imposter syndrome. Compleet met nachtmerries en al.
Gelukkig was het van korte duur en realiseerde ik me na die onrustige nacht: ik heb dit even vollédig aan de kant te schuiven, dan komt het goed. Dus deed ik de eerste ‘vrije’ dag huishoudelijk werk, de tweede dag innerlijk werk in de opleiding die ik volg, en de derde dag ging ik naar een museum voor nog wat aanvullend perspectief.
Daarna pakte ik het weer op: ik stelde de vraag aan het rapport: ‘Waar wil je dat ik verder ga?’ Ik kreeg een duidelijk antwoord en startte met typen.
Die break en het schrijven dat erop volgde resulteerden in een prachtig rapport waar niet alleen ik maar ook de opdrachtgever heel blij mee was.
En met die oogst kon ik de winterperiode in.
Yin-tijd
Niet eerder in mijn leven heb ik zo bewust de kerstvakantie en de weken erna kunnen ervaren als een Yin-tijd. Een tijd van terugtrekken, weinig prikkels uitnodigen, scharrelen in en om het huis.
Nooit geweten dat dit zo fijn kon zijn.
Deels ontstond het vanzelf omdat kerst anders liep (allemaal zieken, waaronder ik zelf), en deels omdat ik mijn werk voor opdrachtgevers afgerond had. En toen ik merkte hoe fijn het was om de verplichtingen niet te hebben dacht ik: alle sociale dingen die geen YES-gevoel geven, die stel ik ook uit. Laat mij maar even.
Het ondertussen
Nu zijn we weer een paar weken verder en ook al is er weer meer ritme in de week, ik ben nog niet helemaal ‘buiten’. Deze tijd noem ik het ondertussen: het ene is écht voorbij en da’s prima, en het volgende is onderweg maar nog niet in zicht. En da’s óók prima.
In dit ondertussen doe ik nog maar eens een innerlijke deep dive, maar dan in het systemisch werk. Ik zal je daar dit jaar vast meer over kunnen vertellen. Als ik weer boven kom drijven en aan land kom (misschien wel in jouw organisatie?) dan ben ik een rijker mens.