In plaats van te vragen, ‘Moet ik deze werkzaamheden oppakken?’, kun je het ook anders aanvliegen. Probeer deze eens: ‘Wat is de bijdrage als ik dit doe?‘ Vandaag een verkenning van precies deze vraag.
Onlangs had ik met mijn collega een gesprek over de toekomst van haar werk. Deze baan had ze nu al een jaar of vier en nu was ze bezig om een meerjarenplan op te stellen voor het team voor de komende 3-5 jaar.
Planning
M’n collega had al een lijstje in haar hoofd, inclusief haar eigen rol in het geheel: nog een paar mooie grote projecten, en dan nog wat leuke dingen die ze wilde opzetten. ‘Alles bij elkaar moet ik dan nog zo’n 5 jaar en dan is het wel mooi geweest op deze werkplek’, zei ze.
Ik zat haar zo eens aan te horen en bleef haken op die laatste zin. Alles bij elkaar moet ik dan nog zo’n 5 jaar… Het klonk niet alsof ze er enorm blij van werd.
Ik vroeg: even los van wat er voor de organisatie en daarmee voor jouw functie de komende jaren op de rol staat… het feit dat jij ‘er nu van bent’, wil nog niet zeggen dat jij al die dingen moet doen.
Vraag stellen
Je kan hem ook anders aanvliegen, door (jezelf) de vraag te stellen of het een bijdrage is wanneer jij dit allemaal oppakt. Die vraag kun je op verschillende niveaus stellen:
- Is het een bijdrage voor de organisatie dat jij het doet met al je ervaring en kennis over de organisatie? Of zou het goed zijn als een ander met frisse ogen er tegenaan gaat en de klussen oppakt?
- Is het een bijdrage voor jouw loopbaan dat jij het doet? Heb je deze klus al 10x gedaan en doe je het op ervaring, of heeft je loopbaan baat bij wat nieuwe impulsen? En loopt er in de organisatie iemand rond die toe is aan een uitdaging en deze klus kan overnemen? (De nieuwe impuls voor jouw loopbaan hoeft niet meteen een andere werkplek of organisatie te betekenen. Het kan ook zijn dat je die collega gaat begeleiden en jij zelf gaat leren leidinggeven… alles is mogelijk!)
- Is het een bijdrage voor jou persoonlijk wanneer jij die 5 jaar min of meer vastlegt? Het kan zijn dat je net aan een grote verbouwing gaat beginnen en een stabiele baan heel prettig is. Maar het kan ook zijn dat jij je wilt doorontwikkelen, misschien een opleiding doen, waardoor je met andere ogen kijkt naar de komende jaren.
Moet ik dit doen?
Wat ik maar wil zeggen: de vraag ‘moet ik dit doen?’ creëert een andere energie dan de vraag ‘wat is de bijdrage als ik dit doe?’.
De eerste is veel meer afgebakend; je kunt alleen op ja of nee uitkomen. De tweede geeft meer opties en daarmee meer ruimte voor mogelijkheden. Misschien kun je zelf wel waarnemen welke van de twee voor jou meer ‘space’ geeft?
Oncomfortabel
Een kleine disclaimer: het stellen van een vraag als ‘Is het een bijdrage voor [vul maar in] als ik dit ga doen?’ leidt niet automatisch tot een hapklaar antwoord.
En dat is juist goed! Ook al is het even oncomfortabel om het niet meteen te weten, dat is juist waar de groei zit.
Net als wanneer je op rondreis in een vakantieland rijdt met het idee ‘we gaan richting de kust’, dan accepteer je ook dat je nog niet precies weet welk strandje het gaat worden. Zo is het ook met de vragen die je hierboven ontdekte.
De kunst is om open te staan voor het onbekende. Er zou zomaar magie in kunnen zitten.
Rake vragen
Mijn collega had tot dat moment heel feitelijk naar de middellange termijn gekeken. Met de vragen die ik haar gaf ontstond er ineens ruimte om eens te kijken naar wat ze zelf eigenlijk wilde, de komende jaren.
Aan het eind van ons gesprek zei ze: ‘Ik had niet een heel duidelijk doel voor deze afspraak, maar nu we gepraat hebben weet ik: dit was precies waar ik naar op zoek was’. Met een paar rake vragen kon ze nu verder, zonder haast maar mét een verre stip op de horizon.
Zet dit je aan het denken? Neem contact met me op.