Ken je dat verhaal van dat eiland ergens ver weg in een oceaan waar mensen op leefden, en toen er op een dag een boot voorbij voer (die hen had kunnen ‘redden’ van dat eiland) ze niks deden?
Hoe kan dat nou, vraag je je af. Je zou toch alles doen om van dat eiland af te komen? Waarom deden ze niks?
Omdat ze die boot niet zagen.
Niet omdat hun ogen slecht waren, maar omdat ze niet wisten dat er boten bestonden, laat staan waar die boten dan voor konden dienen. Of dat zo’n boot hen toegang kon geven tot een nieuwe wereld.
Een paar jaar geleden kwam ik in contact met dit inzicht: jouw standpunt creëert je realiteit – niet andersom.
Het standpunt van de mensen op het eiland was misschien: er is wel leven ónder de zeespiegel zichtbaar, maar niet bóven.
Als we niet weten dat iets bestaat – of zou kúnnen bestaan – dan merken we het niet op. En merken we ook eventuele aanwijzingen niet op. Het is geen kwestie van negeren of erlangs kijken. Nee; omdat het niet in je referentiekader past, is het er domweg niet. Voor jou. Maar dat betekent niet dat het niet bestaat!
Ben je bereid te erkennen dat je referentiekader een beperkte is? Alleen dat erkennen al, maakt dat je je referentiekader gaat verruimen. Er ontstaat ruimte. Ruimte voor meer mogelijkheden, ideeën, invalshoeken…
Als jij de wereld anders gaat zien, verandert de wereld. Als die mensen op dat eiland gingen erkennen dat er mogelijk nog meer was achter de horizon die zij vanaf dat punt konden zien, dan kwam het in hun gewaarzijn. En wellicht was dát wat er nodig was om die boot voorbij te zien varen.
Meer weten hierover? Luister deze podcast.