Ik heb hier al eerder geschreven over mijn interesse voor en ervaring met systemisch werk. Ook wel bekend als familieopstellingen.
Vandaag vertel ik je er wat meer over én vertel ik je hoe ik mijn systemische blik toepas als organisatieadviseur.
Een korte intro op systemisch werk
Het uitgangspunt van systemisch werk is dat we allemaal deel uit maken van en verbonden zijn met verschillende systemen.
Dat kan zijn ons familiesysteem, waarin we vanaf onze geboorte een vaste plek innemen in de rij. Maar ook de organisatie waarin we werken, een vriendengroep of voetbalelftal: allemaal zijn het systemen waarin we (in ieder geval tijdelijk) een plek innemen.
Loopt er iets niet lekker in het systeem waar je naar kijkt, dan kun je op allerlei manieren proberen het op te lossen. Je kan ervan wegkijken, de confrontatie aangaan, etc. Maar dat kan niet altijd, bijvoorbeeld omdat de ander geen gesprek met je kan of wil voeren. In zulke gevallen is systemisch werk een uitkomst.
Representanten
Bij een systemische opstelling werk je namelijk met representanten die de betrokkenen vertegenwoordigen. De representanten hoeven daarvoor niet te weten hoe iemand is of reageert; het enige dat ze moeten weten is wat hun relatie tot de vraagsteller is.
Zodra ze het veld betreden, verbinden ze zich innerlijk met hun rol, en zijn ze in staat te laten zien wat er voor de vraagsteller zichtbaar moet worden op dat moment.
Met de inzichten die dit oplevert kan de vraagsteller met andere ogen kijken naar zichzelf, de situatie, en de betrokkenen.
Stem
Ik ben zelf geen opsteller, maar inmiddels heb ik een goed oog (en oor) gekregen voor dat wat niet in beeld is, maar wel gehoord wil worden. Klinkt abstract? Ik geef je een voorbeeld.
Twee jaar geleden was ik bij een organisatie die op zich vrij succesvol was, maar die moeite had om over te brengen waarvoor ze nou écht stonden, en wat ze precies te brengen hadden bij hun doelgroep. De producten, diensten en voorzieningen die ze hadden waren prachtig, alleen het kwam niet over. Zonde!
Ze zagen iets over het hoofd
De mensen in de organisatie worstelden ermee. Maar ze zagen ook iets over het hoofd, en dat was precies wat ik vanuit mijn positie (en dankzij mijn systemische blik) wél kon zien.
Ik stelde ze de vraag: als [vul de naam van de organisatie in] een mens zou zijn, wat zou zij dan zeggen? We zaten in een vergaderzaal en er was nog precies één stoel leeg aan tafel. Ik wees naar die lege stoel, terwijl ik de vraag stelde.
De organisatie als entiteit
Wat ik hier deed was inzichtelijk maken dat het veld of de setting van de organisatie niet alleen maar de medewerkers zijn, maar er is nog iets groters, namelijk dat wat hen bindt. In dit geval: de organisatie als entiteit.
En ik gaf die entiteit een stem, want ze had wat te zeggen.
Door de vraag te stellen: ‘Wat zou de organisatie zelf zeggen?’, kregen de medewerkers toegang tot een perspectief waar ze nog niet mee in aanraking waren gekomen.
En met dat perspectief werd het makkelijker om op bedrijfskundig vlak keuzes te maken die écht klopten voor de organisatie. Ze leerden het aanbod, de interne en externe communicatie bekijken door niet alleen hun eigen ogen, maar ook die van de organisatie als ‘mens’. Zo konden ze alledrie deze zaken (en meer dan dat) beter afstemmen op hun doelgroep. Dingen begonnen nu eindelijk op hun plek te vallen.
Geen opstelling, wel systemisch inzicht
Dit is maar een klein voorbeeld van hoe een systemische blik je organisatie kan helpen.
Zonder dat je helemaal in familieopstellingen hoeft te duiken, kun je zo wel informatie ontsluiten die in het geheel aanwezig is, maar waarvoor de woorden er nog niet waren. Ik help je hier graag mee.
Neem contact met me op.