Gebeurt dit jou ook wel eens? Je bent met niks bijzonders bezig, bijv. boodschappen uitladen uit de auto. Eenmaal binnen sta je de spullen uit te pakken en ineens ben je strontchagrijnig. Totaal geen aanleiding voor en toch voel je je ineens zo.
Waar komt dit nou weer vandaan???
Wat merk je van een ander?
Dit is hoe ik er tegenaan kijk. Misschien kun je er wat mee. Je lichaam is één groot ‘sensory organ’. Je neemt waar met je lichaam.
Datgene wat jij vertaalt als dingen die je voelt nog voordat je een gedachte hebt, zijn in feite energieën, gedachten, gevoelens en emoties die je van de omgeving oppikt met jouw lichaam. En omdat je dit altijd zo gedaan hebt, je weet niet beter, denk je, dit zal wel van mij zijn.
Maar het is niet van jou. Je neemt het waar met je lichaam.
Wolken die voorbij gaan
Je kunt het zien als een wolkje dat voorbij gaat. Alsof je in de mist staat en de wolken gaan langs je heen, zelfs door je heen, maar ze blijven in ieder geval niet bij je of in je.
Zolang jij die sensaties in je lichaam niet significant maakt en ze vasthoudt (ze gaat analyseren, gaat nadenken over waarom je je nu zo voelt) kunnen ze ook weer weg drijven.
Met andere woorden, hoe minder je er wat van vindt dat je je nu zo voelt, hoe minder last je ervan hebt, en hoe eerder dat wolkje ook weer weg drijft.
Impulsactie
Je kan dit gegeven van je lichaam als sensory organ ook toepassen op die momenten waarop je in de supermarkt loopt en in een impuls allerlei etenswaren in je mandje gooit.
Heb je die voor jezelf gepakt of heb je misschien een ‘craving for truffelpepernoten’ van iemand anders opgepikt?
Ik had het zelf onlangs nog: ik zag dat de nacho chips in de aanbieding waren, en terwijl ik een zak in de winkelwagen gooide schoot ergens door mijn hoofd: wij eten dit nooit, dit heb ik niet voor mezelf gekozen. Het duurde vervolgens ook maanden voordat die zak open ging. Want elke keer dat ik hem zag dacht ik: nee, geen zin in.
Eetlust van een ander
Of dan dat verhaal over een vrouw die ergens in Amerika bij de politie werkte en heel veel donuts at op haar werk. Toen ze hoorde over je lichaam als sensory organ besloot ze het eens uit te proberen hoe dit werkte.
Ze ging vragen aan haar lichaam hoe het zat met al die donuts die ze elke dag at. Het bleek dat ze eigenlijk helemaal niet zo van donuts hield en zonder enige afkickverschijnselen kon ze ze (toen ze dit eenmaal doorhad) prima laten staan.
In no time was ze meerdere kledingmaten afgeslankt. Alleen maar door zich open te stellen voor het idee dat ze misschien voor een ander had zitten eten.
In gesprek met je lijf
Het vergt wel wat oefening om op deze manier met je lichaam om te gaan, maar het is mogelijk!
De uitdaging zit m in je hoofd: die doet eigenlijk niet mee in het ‘gesprek’ tussen jou en je lijf. Want je hoofd is geneigd om de dingen te beredeneren en dat is nou juist niet de bedoeling.
Onderbuikgevoel
Je lichaam communiceert niet zo zeer met woorden die je brein produceert, maar met een weten. Je zou het ook je onderbuikgevoel kunnen noemen. Wat je dus eigenlijk doet is je onderbuikgevoel trainen. En zeg nou zelf, heeft jouw onderbuik je ooit in de steek gelaten?
Wil jij je vaardigheden versterken om in gesprek te gaan met je lichaam? Misschien is een Access Body process, of een Access Bars sessie dan iets voor je. Vragen? Neem contact op.